אױף מאָרגנס האָט ער שיִער נישט פֿאַרגעסן װעגן גאַנדאַלף. ער פֿלעגט נישט געדענקען גוט, סײַדן ר׳האָט זײ אײַנגעבוכט אין זײַן באַשטעלונג־ביכל, אָט אַזױ: ג אַ נ ד אַ ל ף   ט ײ    מ י ט װ אָ ך. נעכטנעס איז ער צו אױפֿגערודערט געװען צו טאָן גאָרנישט פֿון דעם סאָרט. קױם־קױם פֿאַר טײ־צײַט איז געקומען אַ געפֿערלעכער קלונג אױפֿן גלעקל פֿון דער פֿאָדערשטער טיר; איז האָט ער זיך דערמאָנט! זיך געאײלט און אַװעקגעשטעלט דעם טשײַניק אױף דער פּליטע, צוגעדעקט דעם טיש מיט נאָך אַ טעפּל און טעצל און אַן עקסטערן קוכן אָדער צװײ, איז ער צוגעלױפֿן צו דער טיר.

„זײַט זשע מיר מוחל אַז כ׳האָב אײַך געלאָזט װאַרטן“, האָט ער געהאַלטן בײַם זאָגן, װען ר׳האָט געזען אַז ס׳איז בכּלל נישט גאַנדאַלף. ס׳איז געװען אַ צװערג מיט אַ בלאָער באָרד אַרונטערגעשטעקט אונטער אַ גאָלדנעם גאַרטל, און גאָר ליכטיקע אױגן אונטערן טונקל־גרינעם קאַפּטער. װי נאָר האָט די טיר זיך געעפֿנט, האָט ער זיך אַרײַנגעשטױסן, ממש װי מ׳האָט אַרױסגעקוקט אױף אים. ר׳האָט אױפֿגעהאָנגען דעם קאַפּטער־מאַנטל אױפֿן נאָענסטן פֿלעקל, און „דװאַלין צון אײַער דינסט!“ געטאָן אַ זאָג מיט אַ נידריקן פֿאַרנײג.

„בילבאָ באַגינס צון אײַערן!“ האָט דער האָביט געזאָגט, צו פֿאַרחידושט צו פֿרעגן פֿראַגעס אױף דער רגע. װען די שתּיקה װאָס איז נאָכגעקומען איז געװאָרן אומבאַקװעם, האָט ער צוגעגעבן: „איך האַלט בײַ טרינקן אַ גלעזל טײ; כ׳בעט אײַך צו  טרינקן מיט מיר.“ אַ ביסל שטײַף, אפֿשר, אָבער ר׳האָט עס ליבלעך געמײנט. און װאָס װאָלט איר טאָן, אױב אַן אומגעבעטענער צװערג װאָלט אַרײַנקומען און אױפֿהענגען זײַנע זאַכן אין אײַער פֿאָדערצימער אָן אַ װאָרט פֿון תּירוץ?

זײ זײַנען נישט לאַנג געזעסן בײַם טיש, אין דער אמתן האָבן זײ נישט דערגרײכט דעם דריטן קוכן, װען ס׳איז געקומען נאָך אַ העכערער קלונג פֿונעם גלעקל.

„זײַט מיר מוחל!“ האָט דער האָביט געזאָגט, און איז אַװעק צו דער טיר.

„נו, איר האָט סוף־כּל־סוף אָנגעקומען!“ איז װאָס ער איז אױסן געװען דאָס מאָל צו זאָגן גאַנדאַלפֿן. אָבער ס׳איז נישט געװען גאַנדאַלף. אַנשטאָט אים, איז געװען אױפֿן שװעל אַ צװערג װאָס האָט אױסגעזען גאָר אַלט, מיט אַ װײַסער באָרד און אַ שאַרלעכן קאַפּטער; און אױך ער האָט זיך צוגעכאַפּט אַרײַן װי באַלד די טיר האָט זיך געעפֿנט, װי מען האָט אים פֿאַרבעטן.

„איך זע אַז זײ האָבן זיך שױן גענומען אָנקומען“, האָט ער געזאָגט װען ר׳האָט דערזען דװאַלינס װײַסן קאַפּטער אױפֿגעהאָנגען. ער האָט געהאָנגען זײַן רױטן לעבן דעם ערשטן, און „בײלין צון אײַער דינסט!“ האָט ער געזאָגט, מיט דער האַנט אױף דער ברוסט.

„אַ דאַנק!“ האָט בילבאָ געזאָגט מיט אַן אָטעמצי. דאָס איז נישט געװען די אײדעלע זאַך װאָס צו זאָגן, אָבער „זײ האָבן זיך שױן גענומען אָנקומען“ האָט אים שװער אױפֿגערודערט. ר׳האָט ליב געסט, אָבער ער האָט העלטער געהאַט אַז ער זאָל זײ קענען אײדער זײ זאָלן אָנגעקומען, און ר׳האָט העלטער געהײַט אַז ער אַלײן זאָל זײ פֿאַרבעטן. ר׳האָט געהאַט אַ שרעקלעכן געדאַנק אַז די קוכנס קערן אױסגײן, און דערנאָך ער—בתּורתן מכניס־⁠אורח: ר׳האָט גוט געקענט זײַן חיובֿ און אים עקשנותדיקערהײט מקײם געװען, װי אַזױ װײטיקדיק זאָל נישט זײַן —ער קער דאַרפֿן זיך באַגײן אָן דעם.

„קומט מיט אַרײַן, און האָט גלעזל טײ!“ האָט ער זיך באַהײבט מיט זאָגן נאָך געבן טיף אײַן אַן אָטעם.

„אַ בירל װאָלט מיר בעסער פּאַסן, טאָמער איז אײַך אַלץ אײנס, מײַן גווטער האַר“, האָט געזאָגט בײלין מיט דער װײַסער באָרד. „אָבער פֿון מײַנעט װעגן װעט אַ ביסל טאָרט נישט שאַטן—קימלטאָרט, אױב איר האָט אַ בי֜עלע.“

„אַ סך!“ בילבאָ האָט זיך דערהערט צו זײַן אײגענעם חידוש. געפֿינט אַז ער האָט אױך אַװעקגעאײלט צום פּאָדװאַל אָנצופֿילן אַ פּינט־קופֿל ביר, און דערנאָך צו אַ שפּײַזאַלמער צוצוברענגען צװײ פּרעכטיקע קײַלעכדיקע קימלטאָרטן װאָס ר׳האָט געבאַקט נאָכמיטאָג פֿאַר זײַן נאָך־װעטשערע כּזית.

װען ר׳איז צוריק האָבן בײלין און דװײלין געהאַלטן אין שמועסן בײַם טיש װי אַלטע  גוטע־פֿרײַנד (למעשׂה זײַנען זײ געװען ברידער). בילבאָ האָט אַװעקגעשטעלט דעם ביר און דעם קוכן פֿאַר זײ, װען הױך איז געקומען נאָך אַ מאָל אַ קלונג בײַם גלעקל, און דערנאָכדעם נאָך אַ קלונג.

„גאַנדאַלף, דאָס מאָל, אױף זיכער“, האָט ער געקלערט בשעת ר׳האָט געסאָפּעט לענג־⁠אױס דעם דורכגאַנג. אָבער ס׳איז נישט געװען. ס׳איז געװען נאָך צװײ צװערגן, בײדע מיט בלאָע קאַפּטערס, זילבערנע גאַרטלען, און בלאָנדע בערד; און יעדער האָט געטראָגן אַ בײַטל מכשירים און אַ לאָפּעטע. אַרײַן האָבן זײ זיך צוכגעאַפּט, װי נאָר די טיר האָט גענומען זיך צומאַכן—בילבאָ האָט זיך כּמעט קױם נישט פֿאַרחידושט.

„װאָס קען איך טאָן פֿאַר אײַך, מײַנע צװערגן?“ האָט ער געזאָגט.

„קילי צון אײַער דינסט!“ האָט דער אײנער געזאָגט. „און פֿילי!“ האָט דער צװײטער צוגעגעבן; און זײ בײדע האָבן אױסגעטאָן די היטלעך און זיך גענײגט.

„צון אײַער דינסט און אײַער משפּחהס!“ האָט בילבאָ געענטפֿערט, זיך דערמאָנענדיק דאָס מאָל אין זײַנע נימוסים.

„דװײלין און בײלין זײַנען שױן דאָ, זע איך“ האָט קילי געזאָגט. „לאָמיר צושטײן צו דעם המון.“

„המון!“ האָט האַר באַגינס געזאָגט. „כ׳האָב נישט ליב װי אַזוי דאָס קלינגט. אין דער אמתן מוז איך זיך אַװעקזעצן אַ מינוט און טאָן אַ קלער, און כאַפּן אַ טרונק‏.“ ר׳האָט נאָר געכאַפּט אַ זופּל—אינעם עק, בשעת די פֿיר צװערגן זײַנען געזעסן אַרום דעם טיש און געשומעסט װעגן שאַכטעס און גאָלד און צרות מיט די דאָמאָניקעס, און די פֿאַרװיסטונגען פֿון דראַקאָנען, און אַ סך אַנדערע ענינים װאָס ר׳האָט זײ נישט פֿאַרשטאַנען, און האָט נישט געװאָלט פֿאַרשטאַנען, װײַל זײ האָבן געקלונגען ממש צו אַװאַנטוריסטיש—װען, קלינג־⁠קלאַנג־בים־⁠באָם, האָט זײַן גלעקל זיך נאָך אַ מאָל געקלונגען, װי עפּעס אַ שטיפֿעריש האָביט־ייִנגל האָט געפּרוּװט אַראָפּציִען די קליאַמקע.

„עמעצער בײַ דער טיר!“ האָט ער געזאָגט, פּינטלענדיק מיט די אױגן. „עפּעס פֿיר, דאַרף איך זאָגן לױטן קלאַנג“, האָט פֿילי געזאָגט. „אַחוץ דעם, האָבן מיר זײ געזען פֿון דער װײַטנס מיטקומענדיק נאָך אונדז.“

דאָס האָביטל איז זיך נעבעך אװעקגעזעסן אינעם פֿאָדערצימער און דעם קאָפּ אַראָפּגעשטעלט אין די הענט, און זיך געװוּנדערט אױף װאָס איז געשען, און װאָס האַלט בײַם געשען, און צי זײ אַלע װאָלטן בלײַבן צו װעטשערע. דעמאָלט האָט דאָס גלעקל זיך געקלונגען נאָך העכער, און ער האָט געמוזט לױפֿן צו דער טיר. ס׳איז נישט געװען פֿיר בכּלל, ס׳איז געװען פֿ י נ ף . נאָך אַ צװערג איז מיטגעקומען בשעת ר׳האָט זיך געװוּנדערט אינעם פֿאָדערצימער. ר׳האָט קױם אַ דרײ די קליאַמקע געטאָן אײדער זײ זײַנען אַלע אַרײַן, זיך פֿאַרנײגענדיק און זאָגענדיק „צון אײַער דינסט“ אײנער נאָכן אַנדערן. דאָרי, נאָרי, אָרי, אָיִן און גלאָיִן זײַנען געװען זײערע נעמען; און גאָר באַלד האָבן צװײ פּערפּעלנע קאַפּטערס, אַ גראָער קאַפּטער, אַ ברױנער קאַפּטער און אַ װײַסער קאַפּטער זיך שױן אױפֿגעהאָנגן אױף די פֿלעקלעך, און אַװעק האָבן זײ מאַרשירט מיט די ברײטע הענט אַרײַנגעשטעקט אין זײערע גאָלדענע און זיבלערנע גאַרטלען כּדי זיך צוצושטײן צו די אַנדערע. שױן איז עס געװאָרן שיִער נישט אַ המון. עטלעכע האָבן געהײסן ברענגען אײל, און עטלעכע פּאָרטערביר, און אײן קאַװע, און אַלע קוכנס; אַזױ האָט מען געגעבן דעם האָביט װאָס צו טאָן אַ שטיק צײַט.

מען האָט נאָר װאָס אַװעקגעשטעלט אַ גרױסן קאַװעטאָפּ אױפֿן קאַמין, און די קימלטאָרטן האָבן זיך אױסגעשעפּט, און די צװערגן האָבן גענומען מיט אַ רונדע סקאָנען באַשמירט מיט פּוטער, װען ס׳איז געקומען—אַ הילכיקער קלאַפּ. נישט קײן קלונג, נאָר װאָס אַ שװערער פּיף־⁠פּאַף אױף דעם האָביטס שײנער גרינער טיר. עמעצער האָט געקלאַפּט מיט אַ שטעקן!

בילבאָ האָט זיך געאײלט לאַנג־אױס דעם דורכגאַנג, גאָר צעכּעסט, און אין גאַנצן צעטומלט און צעמישט—דאָס איז געװען דער פּריקרעסטער מיטװאָך װאָס ער האָט װען מאָל געדענקט. ער האָט געטאָן אַ צי און אַ װאָרף די טיר און זי געעפֿנט, און זײ אַלע האָבן אַרײַנגעפֿאַלן, אײנער אױפֿן אַנדערן. נאָך צװערגן, דװקא פֿיר! און אָט איז געװען גאַנדאַלף פֿון הינטן, זיך אָנשפּאַרענדיק אין זײַן שטעקן און לאַכנדיק. ר׳האָט געמאַכט אַן אמתע צעבײגונג אין דער טיר; ר׳האָט אױך, דרך־אגבֿ, אוסגעמעקט מיט אַ קלאַפּ דעם בסודותדיקן צײכן װאָס ר׳האָט דאָרטן געשטעלט דעם פֿריערדיקן אינדערפֿרי.

„פּאַװאָליע! פּאַװאָליע!“ האָט ער געזאָגט. „ס׳איז נישט דײַן שטײגער, בילבאָ, לאָזן פֿרײַנד װאַרטן אױפֿן טרעטערל, און דערנאָך עפֿענען די טיר װי אַ קנאַלעכל. לאָמיך פֿירשטעלן ביפֿור, באָפֿור, באָמבור און איבער הױפּט טאָרין!“

„צון אײַער דינסט“, האָבן ביפֿור, באָפֿור, און באָמבור געזאָגט, שטײענדיק אין אַ רײ. איז זײ האָבן אױפֿגעהאָנגען צװײ געלע קאַפּטערס; און אױכעט אַ הימל־בלאָען מיט אַ לאַנגען זילבערנעם טראָלד. דעם לעצטן האָט פֿאַרמאָגט טאָרין, אַ ריזיק חשובער צװערג, למעשׂה נישט קײן אַנדער פֿון דעם גרױסן טאָרין דעמבנשילדן גופֿא, װאָס איז לחלוטין נישט געװען צופֿרידן צו פֿאַלן מיטן פּנים אַראָפּ אױף בילבאָס טרעטערל מיט ביפֿור, באָפֿור און באָמבור אױף אים. קודם־⁠כּל איז באָמבור געװען געװאַלדיק פֿעט און שװערלײַביק. טאָרין איז טאַקע געװען גאָר אַ בעל־גאװה, און האָט געזאָגט גאָרנישט מכּוח דינסט; אָבער האַר באַגינס האָט נעבעך געזאָגט „זײַט מוחל“ אַזױ פֿיל מאָל, אַז סוף־⁠כּל־⁠סוף האָט ער געגרונצט „טאָ דערמאָנט־זשע דאָס נישט“ און האָט אױפֿגעהערט זיך קרימען.

„איצטער זײַנען מיר אַלע דאָ!“ האָט גאַנדאַלף געזאָגט, געבענדיק אַ קוק אױף דער רײ דרײַצן קאַפּטערס—די בעסטע אָפּקניפּעװדיקע מסיבה־קאַפּטרעס—און זײַן אײגענעם הוט הענגענדיק אױף די פֿלעקלעך. „סאַראַ לעבעדיקער צוזאַמען! איך האָף אַז ס׳איז עפּעס װאָס בלײַבט אױס פֿאַר די שפּעט־געקומענע צו עסן און טרינקען! װאָס איז דאָס? טײ? נײן, אַ דאַנק דיר! אַ ביסל רױטער װײַן, מײן איך, פֿאַר מיר.“

„און פֿאַר מיר“, האָט טאָרין געזאָגט.

„און מאַלינע־װאַרעניע און עפּל־טערטלעך“, האָט געזאָגט ביפֿור.

„און האַקנפֿלײש־פּאַשטעט און קעז“, האָט געזאָגט באָפֿור.

„און חזיר־פּאַשטעט און סאַלאַט“, האָט געזאָגט באָמבור.

״און נאָך מער קוכן—און אײל—און קאַװע, זאָלט איר נישט האָבן קײן פֿאַראיבל“, האָבן די אַנדערע צװערגן אױסגערופֿן דורך דער טיר.

„קאָך אָן אַ פּאָר אײער, אָט דאָס הײסט אַ גוט ייִנגל!“ האָט גאַנדאַלף אױסגערופֿן נאָך אים, בשעת דער האָביט האָט אַרױסגעטראָטן מיט שװערע טריט צו די שפּײַזאַלמערס. „און ברענג נאָר אױס די קאַלטע הון און אײַנגעזײַערטס!“

„געװוּסט  מער װי איך אַלײן, דאַכט זיך, װעגן דעם אינעװײניק פֿון מײַן קלאַדאָװקע!“ האָט געטראַכט האַר באַגינס, װאָס האָט זיך געפֿילט בפֿירוש מבֿולבל, און האָט גענומען װוּנדערן צי אַ גאָר־גאָר צרהדיקע אַװענטורע איז נישט אַרײַנגעקומען גלײַך אין זײַן הױז. ביז דעמאָלט װען ר׳האָט אָנגעהױפֿנט די אַלע פֿלעשלעך און שיסל⁠ען און מעסערס און גאָפּלען און גלעזלעך און טעלער און לעפֿל און זאַכן אױף גרױסע טאַצן, איז אים געװאָרן זײער הײס, און רױט אינעם פּנים, און ער איז דענערװירט געװאָרן.

„זאָל דרײען די צװערגן אַ ספּאָדיק!“ האָט ער געזאָגט אױף אַ קול. „פֿאַר װאָס קומען זײ נישט צוצולײגן אַ האַנט?“

און זעט נאָר! אָט זײַנען געשטאַנען בײלין און דװײלין  בײַ דער טיר פֿון דער קיך, און פֿילי און קילי נאָך זײ; און אײדער ער האָט געקענט זאָגן „מעסער“ האָבן זײ אַװעקגעכאַפּט די טאַצן און אַ פּאָר טישלעך אין דער סאַליע און אַלצדינג אַװעקגעלײגט אױף ס׳נײַ.

גאַנדאַלף איז געזעסן אױף אױבן אָן פֿון דער חבֿרײא מיט די דרײַצן צװערגן אַרומעט; און בילבאָ איז געזעסן אױף אַ בענקל בײַם הײמפֿײַער, גלײַכגילטיק אַרומבײַסענדיק אױף אַ ביסקװיט (זײַן אַפּעטיט איז גאָר פֿאַרשװוּנדן געאָװרן), און פּרוּװענדיק אױסזען עלעהײ דאָס אַלץ איז געװען בשלמות װאָכעדיק און לחלוטין נישט קײן אַװאַנטורע. די צװערגן האָבן געגעסן און געגעסן, און געשמועסט און געשומעסט, און די צײַט איז פֿאַרבײַ. סוף־כּל־סוף האָבן זײ צוריקגערוקט זײערע שטולן, און בילבאָ האָט אַ פּרוּװ געטאָן אײַנזאַמלען די טעלער און גלעזלעך.

„כ׳האָף אַז איר װעט בלײַבן אױף װעטשערע?“ האָט ער געזאָגט איז זײַנע תּרבותדיקסטע נישט־דריקעװדיקע טענער.

„אױף זיכער!“ האָט טאָרין געזאָגט. „און נאָך דעם. מיר װעלן  ביז שפּעט נישט אַדורכגײן דעם עסק, און מיר מוזן צום אַלעם ערשטן האָבן אַ ביסל מוזיק. איצט אָפּראַמען!“

אין יענעם מאָמענט זײַנען צװעלף צװערגן—נישט טאָרין, ער איז געװען צו חשוב און האָט געבליבן שמועסן מיט גאַנדאַלפֿן—אױפֿגעשפּרונגען אױף די פֿיס, און געמאַכט גרױסע הױפֿנס פֿון אַלע די זאַכן. אַװעק זײַנען זײ, נישט װאַרטנדיק פֿאַר טאַצן, אױסבאַלאַנסירענדיק זײַלן טעלער, יעדער מיט אַ פֿלעשן פֿון אױפֿן, מיט אײן האַנט, און בשעת דער האָביט איז נאָכגעלױפֿן נאָך זײ כּמעט פּישטשענדיק פֿון דערשרעק: „זײט אַזױ גוט און גיט אַכט!“ און „זײַט אַזױ גוט און זײַט מטריח זיך נישט! איך קען זיך ספּראַװען מיט דעם!“

The next day he had almost forgotten about Gandalf. He did not remember things very well, unless he put them down on his Engagement Tablet: like this:

Gandalf Tea Wednesday.

Yesterday he had been too flustered to do anything of the kind. Just before tea-time there came a tremendous ring on the front-door bell, and then he remembered! He rushed and put on the kettle, and put out another cup and saucer and an extra cake or two, and ran to the door.

"I am so sorry to keep you waiting!" he was going to say, when he saw that it was not Gandalf at all. It was a dwarf with a blue beard tucked into a golden belt, and very bright eyes under his dark-green hood. As soon a the door was opened, he pushed inside, just as if he had been expected. He hung his hooded cloak on the nearest peg, and "Dwalin at your service!" he said with a low bow.

"Bilbo Baggins at yours!" said the hobbit, too surprised to ask any questions for the moment. When the silence that followed had become uncomfortable, he added: "I am just about to take tea; pray come and have some with me." A little stiff perhaps, but he meant it kindly. And what would you do, if an uninvited dwarf came and hung his things up in your hall without a word of explanation?

They had not been at table long, in fact they had hardly reached the third cake, when there came another even louder ring at the bell. "Excuse me!" said the hobbit, and off he went to the door.

"So you have got here at last!" was what he was going to say to Gandalf this time. But it was not Gandalf. Instead there was a very old-looking dwarf on the step with a white beard and a scarlet hood; and he too hopped inside as soon as the door was open, just as if he had been invited. "I see they have begun to arrive already," he said when he caught sight of Dwalin's green hood hanging up. He hung his red one next to it, and "Balin at your service!" he said with his hand on his breast.

"Thank you!" said Bilbo with a gasp. It was not the correct thing to say, but they have begun to arrive had flustered him badly. He liked visitors, but he liked to know them before they arrived, and he preferred to ask them himself. He had a horrible thought that the cakes might run short, and then he-as the host: he knew his duty and stuck to it however painful-he might have to go without.

"Come along in, and have some tea!" he managed to say after taking a deep breath.

"A little beer would suit me better, if it is all the same to you, my good sir," said Balin with the white beard. "But I don't mind some cake-seed-cake, if you have any."

"Lots!" Bilbo found himself answering, to his own surprise; and he found himself scuttling off, too, to the cellar to fill a pint beer-mug, and to the pantry to fetch two beautiful round seed-cakes which he had baked that afternoon for his after-supper morsel.

When he got back Balin and Dwalin were talking at the table like old friends (as a matter of fact they were brothers). Bilbo plumped down the beer and the cake in front of them, when loud came a ring at the bell again, and then another ring.

"Gandalf for certain this time," he thought as he puffed along the passage. But it was not. It was two more dwarves, both with blue hoods, silver belts, and yellow beards; and each of them carried a bag of tools and a spade. In they hopped, as soon as the door began to open-Bilbo was hardly surprised at all.

"What can I do for you, my dwarves?" he said.

"Kili at your service!" said the one. "And Fili!" added the other; and they both swept off their blue hoods and bowed.

"At yours and your family's!" replied Bilbo, remembering his manners this time.

"Dwalin and Balin here already, I see," said Kili. "Let us join the throng!"

"Throng!" thought Mr. Baggins. "I don't like the sound of that. I really must sit down for a minute and collect my wits, and have a drink." He had only just had a sip -- in the corner, while the four dwarves sat around the table, and talked about mines and gold and troubles with the goblins, and the depredations of dragons, and lots of other things which he did not understand, and did not want to, for they sounded much too adventurous -- when, ding-dong-a-ling-' dang, his bell rang again, as if some naughty little hobbit-boy was trying to pull the handle off.

"Someone at the door!" he said, blinking. "Some four, I should say by the sound," said Fili. "Be-sides, we saw them coming along behind us in the distance."

The poor little hobbit sat down in the hall and put his head in his hands, and wondered what had happened, and what was going to happen, and whether they would all stay to supper. Then the bell rang again louder than ever, and he had to run to the door. It was not four after all, it was FIVE. Another dwarf had come along while he was wondering in the hall. He had hardly turned the knob, before they were all inside, bowing and saying "at your service" one after another. Dori, Nori, Ori, Oin, and Gloin were their names; and very soon two purple hoods, a grey hood, a brown hood, and a white hood were hanging on the pegs, and off they marched with their broad hands stuck in their gold and silver belts to join the others. Already it had almost become a throng. Some called for ale, and some for porter, and one for coffee, and all of them for cakes; so the hobbit was kept very busy for a while.

A big jug of coffee bad just been set in the hearth, the seed-cakes were gone, and the dwarves were starting on a round of buttered scones, when there came-a loud knock. Not a ring, but a hard rat-tat on the hobbit's beautiful green door. Somebody was banging with a stick!

Bilbo rushed along the passage, very angry, and altogether bewildered and bewuthered -- this was the most awkward Wednesday he ever remembered. He pulled open the door with a jerk, and they all fell in, one on top of the other. More dwarves, four more! And there was Gandalf behind, leaning on his staff and laughing. He had made quite a dent on the beautiful door; he had also, by the way, knocked out the secret mark that he had put there the morning before.

"Carefully! Carefully!" he said. "It is not like you, Bilbo, to keep friends waiting on the mat, and then open the door like a pop-gun! Let me introduce Bifur, Bofur, Bombur, and especially Thorin!"

"At your service!" said Bifur, Bofur, and Bombur standing in a row. Then they hung up two yellow hoods and a pale green one; and also a sky-blue one with a long silver tassel. This last belonged to Thorin, an enormously important dwarf, in fact no other than the great Thorin Oakenshield himself, who was not at all pleased at falling flat on Bilbo's mat with Bifur, Bofur, and Bombur on top of him. For one thing Bombur was immensely fat and heavy. Thorin indeed was very haughty, and said nothing about service; but poor Mr. Baggins said he was sorry so many times, that at last he grunted "pray don't mention it," and stopped frowning.

"Now we are all here!" said Gandalf, looking at the row of thirteen hoods -- the best detachable party hoods -- and his own hat hanging on the pegs. "Quite a merry gathering! I hope there is something left for the late-comers to eat and drink! What's that? Tea! No thank you! A little red wine, I think, for me."

"And for me," said Thorin.

"And raspberry jam and apple-tart," said Bifur.

"And mince-pies and cheese," said Bofur.

"And pork-pie and salad," said Bombur.

"And more cakes -- and ale -- and coffee, if you don't mind," called the other dwarves through the door.

"Put on a few eggs, there's a good fellow!" Gandalf called after him, as the hobbit stumped off to the pantries. "And just bring out the cold chicken and pickles!"

"Seems to know as much about the inside of my larders as I do myself!" thought Mr. Baggins, who was feeling positively flummoxed, and was beginning to wonder whether a most wretched adventure had not come right into his house. By the time he had got all the bottles and dishes and knives and forks and glasses and plates and spoons and things piled up on big trays, he was getting very hot, and red in the face, and annoyed.

"Confusticate and bebother these dwarves!" he said aloud. "Why don't they come and lend a hand?"

Lo and behold! there stood Balin and Dwalin at the door of the kitchen, and Fili and Kili behind them, and before he could say knife they had whisked the trays and a couple of small tables into the parlour and set out everything afresh.

Gandalf sat at the head of the party with the thirteen dwarves all round; and Bilbo sat on a stool at the fireside, nibbling at a biscuit (his appetite was quite taken away), and trying to look as if this was all perfectly ordinary and not in the least an adventure. The dwarves ate and ate, and talked and talked, and time got on. At last they pushed their chairs back, and Bilbo made a move to collect the plates and glasses.

"I suppose you will all stay to supper?" he said in his politest unpressing tones.

"Of course!" said Thorin. "And after. We shan't get through the business till late, and we must have some music first. Now to clear up!"

Thereupon the twelve dwarves--not Thorin, he was too important, and stayed talking to Gandalf--jumped to their feet and made tall piles of all the things. Off they went, not waiting for trays, balancing columns of plates, each with a bottle on the top, with one hand, while the hobbit ran after them almost squeaking with fright: "please be careful!" and "please, don't trouble! I can manage."